Het is fijn dat we een aantal nachten achter elkaar in hetzelfde hotel verblijven. De koffer kan eens uitgepakt worden en het voelt niet meer zo dat we 'uit de koffer leven'. Het hotel zelf is niet ideaal met het geluid uit de stad zo dichtbij.

Bij SeaWorld is het al flink warm als we daar in de ochtend aankomen. Het is ook al redelijk druk. De hoop op minder drukte verdwijnt dan ook als sneeuw voor de zon. Blijkbaar is de schoolvakantie voor Queensland voorbij, maar voor New South Wales nog niet.

Als eerste gaan we allemaal naar Leviathan (#1351), de houten achtbaan die nog maar net een paar weken geleden geopend is, en de enige houten achtbaan in Australië afgezien van de houten muis in Sydney die gesloten is. Volgens Coaster-Count zijn er alleen nog maar Australiers en Amerikanen geweest en dus zullen Bart en ik de eerste Nederlanders op deze achtbaan worden.

Na de wachtrij buiten komen we in een grot waar het een stuk koeler is. Het station zelf is geweldig. Aan alle kanten zijn ledpanelen aangebracht, inclusief het plafond, waarop het zeemonster Leviathan te zien is. Ik kom op de vierde rij te zitten. Niet ideaal voor een achtbaan als deze maar dat zal vanavond bij de ERS wel goed komen. De achtbaan zelf is fantastisch, wat mij betreft precies wat een houten achtbaan moet zijn. Niet ruw maar bijzonder wild. We worden in hoog tempo door de bochten gesleurd waarbij de track zichzelf 28 keer kruist. De trein verleidt nauwelijks snelheid en dendert maar door. Met afstand de beste achtbaan van deze trip.

Dan door naar Jet Rescue (#1352), een motorbike type achtbaan maar dan met jetski's in plaats van motoren. Net als bij de moto coaster van Dreamworld gaat de baan nauwelijks de hoogte in maar het bochtenwerk is magnifiek. Onverwachts komt er een tweede versnelling, nog krachtiger dan de eerste. Jet Rescue is een veel interessantere achtbaan dan de gemiddelde motocoaster.

Storm Coaster (#1353) is een watercoaster zoals Poseidon van Europa Park. Het aardig is dat de boot door een tunnel gaat, dan even boven de grond opduikt en daarna binnen in het stationsgebouw pas in het water plonst.

Den hebben we SpongeBob's Boating School Blast (#1354) nog. Een lange naam voor een hele korte achtbaan. Het is dan ook een kinderbaantje maar nog altijd leuk aangekleed, met een buitenboordmotor achter de laatste coach.

Het is zo druk in het park dat we 2 keer in de rij staan voor de lunch en dan geen stoel kunnen vinden om het op te eten. Er zijn net een paar clubleden klaar dus kunnen we plekken overnemen. Maar het is niet leuk meer met deze hoeveelheid volk.

Voor $25 per persoon zijn de achterste twee stoelen te boeken. Bijkomende voordeel is dat de hele wachtrij overgeslagen kan worden. Peter en ik besluiten die optie aan te pakken en 10 minuten later zitten we achterstevoren in de trein. Een raar gezicht om zo de lifthill op te gaan. Dan worden we over de rand van de first drop gesleurd en begint de hele wilde rit zonder dat we zien welke kant we opgaan. Een hele bijzondere ervaring maar wat mij betreft had gewoon vooruit ook gemogen hoor.

Peter en ik gaan even kijken bij de ijsberen, die niet in het buitenverblijf blijken te zijn. Net als we weg willen lopen komen er twee aangesjokt. Eentje duikt al snel in het water en gaat een beetje met zijn spullen spelen. Enorm indrukwekkende dieren.

Ook het aquarium is aan te raden, al was het maar omdat het er flink minder warm is dan boven de grond.

Uiteindelijk is het tijd voor de ERS op Leviathan en verzamelen we ons allemaal bij de ingang. Als langzamerhand het publiek naar de uitgang wordt gedirigeerd beginnen de eerste druppels uit de lucht te vallen. Even later zijn er ook wat bliksemschichten in de verte te zien. Gelukkig kunnen we schuilen in de kunstmatige grot van de achtbaan en dan is het afwachten. Intussen plenst het onophoudelijk en een uurtje later wordt er besloten om het op te geven en naar het hotel te gaan. Gelukkig overdag dus twee keer kunnen rijden.