Starpark Istanbul

22-09-2018
De officiele trip is afgelopen en de meeste ECC’ers vliegen, net als ikzelf, ‘s avonds weer terug naar huis. Er zijn deze zaterdag nog wel een paar uurtjes te besteden en ik heb dan ook met David, Steve B, Nina, Michael en nog een aantal fanatieke leden afgesproken om te kijken wat er nog aan kleine lunaparkjes open is in Istanbul.

Bij het ontbijt tref ik weer een groot aantal bekenden waar ik gisteren al afscheid van heb genomen. De bagage wordt in het hotel opgeslagen en met twee taxi’s trekken we de stad in.

Het eerste Star Park parkje is gelegen in het Torium, één van de vele malls in Istanbul. Er blijken zelfs meerdere speelhallen te zijn maar alleen Star Park, op de tweede verdieping, heeft een achtbaan. Of het net open is weet ik niet maar er is in ieder geval nog geen mens. We worden dan ook wat meewarig aangekeken als we met 7 man binnen struinen.

Voor beide achtbaantjes worden tickets gekocht en we beginnen met Speed Cars, de kleinste van de twee. Hier stuiten we echter meteen op een probleem want we mogen er niet in. Als we uitgebreid uitleggen dat we achtbaanliefhebbers zijn, waar we vandaan komen en zelfs laten zien wie er eerder al in zijn geweest heeft dat alleen tot effect dat we nog vreemder worden bekeken maar de baan blijft dicht. Via google translate wordt ons duidelijk gemaakt dat hij defect zou zijn. Later zouden we horen dat ook Richard, Megan en anderen hetzelfde te horen hebben gekregen. Wel suf dat ze ons kaartjes hebben verkocht.

Dan maar door naar Shark Trip (#1112), de SBF Visa baan met een simpele twin helix layout. Van de rit valt weinig te vertellen. Het is wel prettig dat nu de hele ploeg in een keer kan plaatsnemen, in plaats van te moeten wachten op 50 anderen.

Met het overgebleven ticket gaan we naar de Ghost Train met kleine eenpersoons karretjes. Als de eerste vertrekt zie ik al een personeelslid naar binnen lopen voor het live schrikeffect. Gelukkig heb ik hem als het mijn beurt is al snel in de gaten. Het traject is een simpel slingerparcours met een aantal onsamenhangende figuren.














Florya Lunapark

22-09-2018
Relatief vlak naast de mall ligt Safari Park waarvan we onderweg de achtbaan al op het dak zagen staan. We twijfelen dan ook of we er heen zullen wandelen of toch 2 taxi’s aan te houden. Het laatste wordt besloten en dat blijkt een goede keuze want als we de chauffeur eenmaal duidelijk hebben gemaakt waar het naartoe moet klinkt er een resoluut ‘finished’. Finished blijkt in dit geval niet alleen te betekenen dat het voor de rest van het seizoen is gesloten maar, erger nog, dat het park compleet wordt opgeruimd. De achtbaan is helaas zelfs al deels ontmanteld.

Beide taxi’s komen op de weg tot stilstand om te overleggen wat de volgende stop gaat worden. Het dichtste bij is Floriya Lunapark maar dat zegt onze chauffeurs niets. Floriya ligt net onder het vliegveld in het stadsdeel Büyükçekmece en dus gaan we zoeken en onderweg vragen. Het park waar het lunapark onderdeel van is blijkt bijzonder populair voor bruiloften want bij het uitstappen zien we al direct 3 koppels en even later nog een stuk of 5. Het zal niet meevallen om bruidsfoto’s te maken zonder minimaal één ander stel in beeld te hebben.

Floriya Lunapark is nog gesloten en gaat pas over een uurtje open. Dat maakt meteen een einde aan het plan om hierna nog een ander parkje te proberen. Voor mij zou dat toch al heel krap zijn geweest. Nu hebben we in ieder geval tijd om te gaan zitten voor lunch, tussen de bruiloftsfeestjes.

Hoe dicht het park bij het vliegveld ligt wordt goed duidelijk als we voor de ingang wachten. Iedere 5 minuten scheert er een jet op minder dan 100 meter hoogte over. De toestellen komen in een kaarsrechte lijn vanaf zee op ons af.

We kopen allemaal een muntje voor Dragon (#1113), de achtbaan, die nog even opgestart moet worden. De operator kijkt verbaasd naar het groepje ongeduldige volwassenen en al na één proefritje vindt hij het prima en kunnen we instappen. Ongeveer op dat moment zien we Volker, Bruno, Anita, Richard en Megan ook aan komen lopen waardoor we ineens de hele trein kunnen vullen.

De laag overkomende vliegtuigen maken de verder weinig bijzondere Wacky Worm meteen uniek. De landingsroute loopt precies loodrecht over het achtbaantje. Nooit eerder heb ik vanuit een achtbaan de piloten van een vliegtoestel kunnen aankijken, wat uiteraard tot grote hilariteit leidt.

Met 2 taxi’s vertrekken we terug naar het hotel om de koffer op te halen. Daar neem ik voor de derde keer afscheid van dezelfde vrienden als gisterenavond en vanochtend, om meteen weer in de volgende taxi terug naar het vliegveld te stappen. Deze chauffaur, die ook weer het engels niet machtig is, geeft meteen aan dat het flink druk is in de stad maar ik heb ruim voldoende de tijd.

De KLM vlucht terug verloopt zonder noemenswaardigheden en na het ritje met de shuttlebus staat mijn Coupetje braaf op me te wachten. Deze vakantie zit er weer op.