Linnanmäki

04-07-2016
Vanochtend om kwart voor zes ging de wekker. Voor een eerste vakantiedag best vroeg maar de ruim 40 reisgenoten stonden allemaal een stuk eerder al naast het bed. Zij verzamelden al voor 5 uur bij Wommelgem om per bus naar Schiphol te rijden, voor Hellen en mij was het, inclusief file, 45 minuten met de auto. Vrijwel tegelijk komen we allemaal aan.

Een aantal van de Rollercoaster Friends ken ik van de Engeland trip van vorig jaar. De meesten zijn nieuwe gezichten voor mij.
Op Schiphol begint, na het afleveren van de koffer en een korte douanecheck, zoals gewoonlijk het grote wachten. Precies op tijd vangt het boarden aan en ook volgens schema stijgen we om 9:55 op. De vlucht verloopt zonder bijzonderheden. Er is alleen geen onboard entertainment op deze KLM vlucht en dus lees ik maar weer eens verder in Terry Pratchet's The Colour of Magic, op de iPad.

Bij aankomst op Helsinki staat ons vervoer voor de komende dagen al te wachten. Een luxe touringcar met WiFi aan boord. We droppen de bagage bij het AVA hotel voor deze nacht en rijden daarna door naar het eerste park van de reis.

Linnanmäki is een echt stadspark. Het doet al gezellig aan voordat we voet hebben binnengezet en op onze polsbandjes wachten. Bij iedere attractie wordt deze band gescand. Waarom dit systeem wordt toegepast is niet helemaal duidelijk.

De ingang is aangekleed met vrolijk gekleurde gevels waarachter zich wat winkeltjes en spelletjes verschuilen. Daarachter komt men uit een een pleintje waar Kirnu (#959), een vrij kleine ball coaster van Intamin, direct in het oog springt. Voor wie niet bekend is met dit type achtbaan: het is een merkwaardig gevormd vertikaal stuk track met een paar lussen erin en aan beide zijden van de baan een karretje voor 4 personen, 2 achteruit en 2 vooruit. Het karretje kan vervolgens vrij om een eigen as roteren. Het nadeel van deze banen is dat het een dramatisch slechte capaciteit levert en het wachten duurt behoorlijk lang ook al bedraagt de wachtrij niet meer dan 20 personen. Dit rit is verder zeer kort, maar toch wel leuk.

Na Kirnu bewegen we ons naar Vuoristorata (#960) de bekende houten achtbaan uit 1951, één jaar na de opening van het park zelf. Deze unieke baan is een zogenaamde side-friction achtbaan met een remmer die achterop de trein meerijdt. Het is de taak van de remmer om de vaart er op de juiste momenten met een handel uit te halen om de bochten te kunnen nemen. Er zijn niet veel van dit soort achtbanen meer over en Vuoristorata is eigenlijk wel de leukste.

Ukko (#961) is weer een compleet ander soort achtbaan. Het betreft hier een skyloop baan van Maurer, enigszins vergelijkbaar met Tempesto in Busch Gardens Williamsburg vorig jaar. Ik heb het niet zo op deze banen die tergend langzaam achterover op de kop gaan met alleen een lapbar. Maar dat zal nu wel juist de charme zijn van dit soort attracties.

Het valt hier overigens op hoe netjes de finnen zich gedragen in de wachtrijen. Nergens duwen of rennen of passeren. Iedereen houdt afstand en het gaat allemaal heel ordelijk. Ook eens fijn om mee te maken.

Hierna stuiten we op een twijfelgevalletje: Pilotti is een elektrisch aangedreven attractie met vliegtuigjes onder de baan. Wat mij (en rcdb) betreft rekt dit de definitie van een achtbaan flink op en ik tel hem dan ook niet als zodanig mee.

Wel overduidelijk een achtbaan is Salama (#962), de spinning coaster ook weer van Maurer. Te vergelijken met Dragon's Fury in Chessington World of Adventures of met Sonic Spinball Spinball Whizzer in Alton Towers maar wel weer een eigen unieke en leuke layout. De treintjes weigeren helaas te spinnen maar verder zeker een van de beste achtbanen hier.

Niet veel verderop treffen we de eMotion achtbaan van Mack. Tulireki (#963) doet mij niet heel veel en het eMotion concept, waarbij de treintjes meebewegen in de bochten, vind ik dan ook niet zo geslaagd. De baan is verder tamelijk ruw voor een Mack, vooral achterin aan de geluiden van de achterpassagiers te horen.

Een aantal groepsleden wil graag in de rapid river die er bijzonder nat uitziet. Het weer houdt zich tot nu toe prima maar voor drijfnat te worden is het mij net iets te fris. Het blijkt nog mee te vallen en de baan ziet er afwisselend uit.

Dan is er ook nog Pikajuna (#964), een elektrisch aangedreven baan van Mack waar we op niet minder dan 3 complete rondes worden getrakteerd. Pikajuna is wel ok voor een powered achtbaan, maar geen topper.

De definitie van nat wordt wat bijgesteld in Vonkaputous (#965), de watercoaster. Deze baan bevat een flink stuk achtbaantrack en wordt daarom ook beschouwd als achtbaan. De rit eindigt met een fikse plons en mede door de plexiglazen zijwand die het omhoogschietende water terug in de boot ketst is er, ondanks een uitgevouwen poncho over de benen, geen mogelijkheid om ergens nog droog te blijven. Het zou nog de rest van de dag en avond duren eer mijn spijkerbroek weer is opgedroogd.

De laatste achtbaan hier is Linnunrata, een kleine indoor baan van Zierer. Het bijzondere hier is dat men een virtual reality bril op krijgt onderweg, wat de rit een stuk interessanter maakt. Voor mij is dit de eerste kennismaking met deze techniek en het effect is wel verbluffend. Het is niet een 'vaste' film die wordt afgespeeld maar de beelden volgen de bewegingen van het hoofd en die van de rit. Erg goed gedaan ook al stelt de film zelf niet zo bijster veel voor.

We dineren in het park zelf. Het buffetrestaurant is vrijwel leeg, op zo'n 50 achtbanenliefhebbers na dan. Het buffet zelf is prima gesorteerd met o.a. een erg lekker kipkerry. Er zijn ook nog diverse desserts bij en goede koffie als afsluiter.

Na al het achtbaangeweld is het tijd voor een aantal rustiger attracties, zoals het funhouse en het reuzenrad. Daar is iets aan de hand want we mogen er niet meer via de ingang maar via de uitgang naar binnen. Het blijkt dat de monorail is vastgelopen en moet worden geëvacueerd. Hierdoor is er een klein stuk van het park tijdelijk gesloten.

Taikasirkus is een kleine maar nog best lange darkride, inderdaad in cirkusthema. De scene's zijn simpel en het zich eindeloos herhalende muziekje blijft nog lang plakken.

Na een tweede rit op Linnunrata, deze keer zonder VR-bril, eindigen we weer bij Vuoristorata waar we nog een paar rondjes meepakken. Om 10 uur sluit het park en keren we met de bus weer terug naar het hotel. Al voordat we daar aankomen is een aantal fans al in slaap gevallen.

Het hotel is nogal basic maar de bedden zijn wel ok en de douche is warm. Na een dag als vandaag is slapen geen probleem.


De ingang van het stadspark Linnanmäki.


We beginnen de dag met Kirnu, de kleine ballcoaster van Intamin.


Vuoristorata, de houten achtbaan uit 1951, is één van de twee beste attracties van het park.


Met de hele groep vullen we precies de beide treinen.


Down the double dip.


Ukko is één van de reeds 10 bestaande SkyWheel coasters van Maurer en voor mij pas het tweede exemplaar na de eerst gebouwde Sky Wheel in Skyline Park.


Pilotti wordt door sommige ook als achtbaan gerekend.


Een leuke polyp attractie, deze Mustekala.


De Kingi free fall tower ziet er mooi aangekleed uit. Geen tijd voor gehad deze keer.


Kieppi is een nogal intense spinride. Nog nooit eerder een soortgelijke attractie gezien.


Salama is een van de beter gethematiseerde spinning mouse achtbanen.


Helaas viel er weinig te spinnen.


Hurjakuru ziet er behoorlijk nat uit.


Langs de waterval.


De baan die het meeste tegen viel is deze Tulireki.


Boven aan de berg staat de elektrische achtbaan Pikajuna.


Met een mooi uitzicht over Helsinki vanuit deze baan.


Nogmaals Tulireki met treinen van drie rijen.


Vonkaputous houdt het midden tussen een achtbaan en een spillwater.


Het scherm aan de voorkant houdt een hoop water tegen maar het gevaar komt hier van de zijkant.


Tulireki vanuit het reuzenrad.


Kirnu blijft een apart gezicht.


De Carnaval Festival van Linnanmäki.


Als afsluiting van de dag nog een paar rondjes op Vuoristorata tegen de schemering.