Canobie Lake Park

08-06-2015
Het volgende park is dichtbij dus we kunnen vandaag uitslapen. Slapen is vannacht uitstekend gelukt in de luxe suite met jacuzi die we hadden gekregen. Om half 9 schuiven we aan bij het ontbijt, dat helaas niet heel uitgebreid is hier. Het weer is niet zo goed als de afgelopen twee dagen. Zo nu en dan dreigt het te gaan regenen, wat niet bevordelijk is voor de kwaliteit van de foto's.

Na iets meer dan een half uurtje met de bus draaien we de parkeerplaats op van Canobie Lake Park. Het is even schrikken als we een hele rits gele schoolbussen zien staan. Gelukkig valt de drukte in het park enorm mee. Canobie is niet heel groot maar biedt voldoende variatie in het aanbod van attracties.

Massaal gaat de club naar Yankee Cannonball (#876), de houten achtbaan van Philadelphia Toboggan Company uit 1936. Een van de oudste houten achtbanen op de wereld waar ik nog niet eerder in ben geweest. Twee nog oudere exemplaren komen later op de trip nog aan de beurt. We krijgen een hele achtbaantrein gevuld met alleen clubleden. Zoals verwacht gaat het er tijdens de rit redelijk beschaafd aan toe, geen extreme snelheid of g-krachten en geen extreme ruwe knikken. De baan mag dan oorspronkelijk van 1936 zijn, het is duidelijk te zien dat grote delen van de track, vooral over de parkeerplaats, recent zijn vervangen. Al met al toch een leuk baantje.

Naast Cannonball zien we Untamed (#877) al opduiken, de zevende Eurofighter coaster voor mij alweer van de inmiddels 17 gebouwde exemplaren. Untamed is van 2011 en hij oogt en klinkt erg soepel. Helaas blijkt dat achter in de trein toch niet helemaal het geval en krijgen we twee behoorlijke tikken te verwerken. De drop en looping zijn wel weer erg leuk. Zoals de meeste Eurofighters is de baan wat kort.

Voor de volgende achtbaan moeten we even een stukje lopen. Dragon (#878) staat aan de andere kant van het park. Het betreft hier een kleine elektrisch aangedreven achtbaan met aan beide kanten van de ovaal een helix. De operater neemt zijn taak erg serieus en als hij een grote groep volwassenen aan ziet komen verandert het beleid in 1 persoon per wagon. Daarbij is het niet de bedoeling dat we zelf de beugels open en dicht maken maar het is bij ons kennelijk zo natuurlijk om wel te doen dat iedereen dat onwillekeurig toch doet. De beugels worden, als we allemaal zitten, een voor een nogmaals gecontrolleerd. Bij het uitstappen worden de beugels door de vriendelijke jongen stuk voor stuk open gemaakt en ook weer gesloten, terwijl er achter ons nog een groot deel van de club staat te wachten. In het draaiboek voor het bedienen van een kiddiecoaster is geen ruimte om zelf na te denken.

Direct achter Dragon staat vervolgens de laatste achtbaan van het park: de Canobie Corkscrew (#879) is een Arrow Dynamics uit 1987 met twee kurketrekkers. Bij de eerste twee achtbanen werd goed doorgewerkt maar hier duurt alles om onduidelijke redenen weer extreem lang. De baan is vergelijkbaar met Steamin' Demon van twee dagen geleden, alleen dan zonder looping. Deze Corkscrew blijkt echter nog aanzienlijk meer te schokken en valt daarmee ook over de grens van wat plezierig is.

Met de achtbanen achter de rug kijken we wat het park verder zoal te bieden heeft. De Flying Scooters worden deze keer overgeslagen en de keuze valt op de Extreme Frisbee van Huss. Hoe deze frisbee hier wordt bediend (of is geprogrammeerd) is tot nu toe uniek. De schijf begint eerst vrij hard te draaien zonder dat de arm goed en wel begint te zwaaien. Bij het uitzwaaien wordt het draaien plots weer stopgezet en gaat op onwillekeurige momenten weer links- of rechtsom aan. Echt hoog zwaaien we ook niet uit en het blijft daardoor allemaal een beetje tam.

The Mine of Lost Souls is de darkrike van Canobie en houdt het midden tussen een mijntrein thema en een Ghost Train. Er zit een aantal leuke effecten in maar om een of andere reden is het net niet voldoende. Het is niet spannend genoeg voor volwassenen en voor kleine kinderen is het ook niet helemaal geschikt. Ik kan me niet bedenken welke doelgroep men voor ogen had bij het bouwen van deze ride.

Op het moment dat ik uitstap hoor ik ineens iemand mijn naam roepen bij het instappen verderop. Ik moet even goed kijken maar het blijkt Wim te zijn, die ik een maand eerder heb ontmoet op het Engeland weekend van Rollercoaster Friends. Ik wacht even wat er nog meer uit het wagentje komt als zij ook het rondje achter de rug hebben. Wim blijkt samen met Hans en Andre een alternatieve invulling te hebben gegeven aan deze dag van de USA tour van RF en voor Canobie te hebben gekozen. Wel toevallig dat we elkaar hier treffen.


Canobie Lake Park draait alweer een poosje mee in de amusementpark wereld.


Yankee Cannonball valt iets tegen. Misschien komt het door de paar erg goede houten banen die we gisteren en eergisteren zagen.


Een groot deel van de baan is onlangs flink onderhanden genomen.


Lift, drop een looping van Untamed.


Deze omgeving van deze coaster is leuk in berenthema gebracht. Zo ook de treinen.




Dragon wordt op een aparte wijze bediend, strict volgens het voorschrift.


Je kunt zeggen wat je wilt van Dragon, het is wel de soepelste achtbaan van de vier.


Drop van de Canobie Corkscrew. De verf is nieuw, het staal niet.


Ik ben erg blij met de zoom van mijn nieuwe fototoestel. Jammer dat het weer niet meewerkt.


De Extreme Frisbee kent een uniek programma.


Het is natuurlijk leuk dat het park in een darkride heeft geinvesteerd. Maar wat nou de bedoeling was...


Jo kijkt alsof hij nu al een geest heeft gezien.


Twist & Shout lijkt op het oog een historische tilt-a-whirl. Niet kunnen nagaan.


Voldoende aanbod aan attracties in Canobie Lake Park.

Quassy Amusement Park

08-06-2015
Om half 1 verzamelen we weer bij de bus om naar het volgende park te rijden, weer een flinke rit van 3 uur. Bij Quassy Amusement Park staat ons een en ander te wachten. We lopen het park binnen om half vier terwijl het volgens de kalender om 4 uur alweer zal sluiten.

Als eerste bewegen we ons naar Little Dipper (#880), een stalen coaster van ruim 60 jaar oud gebouwd door Hershell. De lifthill is wat schokkerig en maakt hele enge geluiden maar alles blijft heel. De rit zelf is nogal bruusk maar verrassend intens.

Persoonlijk hou ik erg van nostaligische oude attracties en veel van de kleinere familieparken in Amerika hebben daar nog een aantal van staan. Quassy lijkt deze te verzamelen want het is wat dat betreft een feestje hier. Naast het maken van wat foto's hier en daar kan ik een rondje op de Paratrooper niet weerstaan. Qua thrills stelt het helemaal niets voor maar ik geniet van de beweging die deze draaimolen maakt, de wind in m'n gezicht en het geweldige uitzicht over het meer naast het park.

Vervolgens is er een uur ERT gepland op Wooden Warrior (#881), de houten achtbaan van Gravity Group die hier in 2011 is gebouwd. De baan lijkt op het eerste gezicht wat op de Roar-O-Saurus van gisteren maar is qua layout en qua ritbeleving toch weer helemaal anders. Warrior loopt enorm gladjes en is een feest om te rijden. Vooral het eerste gedeelte heeft een paar mooie airtime heuvels en een bocht door een tunnel. Vooral achterin is het een juweeltje.

Tijdens de ERT stappen we aan de instapkant weer uit en wisselen we van bezetting. Als er lege plekken zijn kunnen die natuurlijk worden opgevuld. Om een of andere reden komt de trein in het station niet goed uit en kunnen de beugels niet open. De trein wordt dan nog maar eens rond gestuurd, tot grote hilariteit van de inzittenden. In totaal maak ik binnen het uur 12 ritjes maar dat hadden er probleemloos meer kunnen zijn. Tijdens de hele ERT is er geen stoeltje onbezet gebleven en dat wil toch wel wat zeggen.

Vervolgens staat er bier, wijn en frisdank klaar voor de groep en wordt de bakplaat warmgestookt. Naast hotdogs en hele smakelijke hamburgers is er ook bijzonder lekker gemarineerde kip, salades, maiskolven en nog veel meer te krijgen. Heel erg goed geregeld. George, de mede-eigenaar van Quassy, komt ook nog even een praatje houden en wil graag horen wat we van Wooden Warrior vonden. Wat een aardige vent is dit ook weer.

Het blijkt dat het park speciaal voor een schooluitje en voor ons nog tot 8 uur blijft doordraaien, met alle attracties open. Hoe geweldig is dat. Tijd genoeg dus nog om alle nostaligische rides te doen. Zo komen de botsauto's, de Music Fest, nog een keer de Paratrooper (uit 1972), de Trabant (uit 1967) en de YoYo allemaal aan de beurt. Wat die laatste betreft: dit lijkt van buiten af een normale zweefmolen maar door een speciale constructie bewegen de stoeltjes zich tijdens de rit naar voren en achteren zodat je beurtelings heel dicht bij de achterbuur en bij de voorbuur terecht komt. Zo'n soort molen heb ik niet eerder gezien.

Als we weer verzamelen om het hotel op te gaan zoeken maken we nog een praatje met Ron. Hij is duidelijk ook erg trots op het park, en terecht. Het is zo leuk wanneer het management zo direct betrokken is bij het aanbod van attracties en er waarde aan hecht om de oude attracties te behouden. En tegelijkertijd wordt de mening van de bezoekers ter harte genomen. Dit soort kleine familieparkjes maken wat mij betreft de hobby zo bijzonder. Bedankt Quassy!


Een half uur voor sluitingstijd aankomen en dan nog zoveel plezier maken.


Jo en Paul klaar voor Little Dipper.


Met 63 jaar is dit een van de oudste werkende stalen achtbanen ter wereld.


Clunk!


De Paratrooper is een van mijn favorieten. En van mijn leeftijd ook.


Heerlijk zachte woodie deze Wooden Warrior.




Music Fest lijkt als twee druppels op de Thunderbolt van gisteren.


Quasy heeft ook een klein deel waterpark.


De Tilt-a-Whirl en een Giant Slide.


Trabant.