Het is vanaf het hotel maar een klein stukje rijden naar Parc Asterix en dus kunnen we uitslapen en toch om 10:00 voor de poorten van het park staan. Met de vooraf gekochte tickets (goed geregeld Jasper) lopen we zo naar binnen, ware het niet dat ook Asterix tegenwoordig een verplichte tassencontrole uitvoert.

Eenmaal binnen ziet de main street er heel bekend uit. De afgelopen 11 jaar is er maar heel weinig veranderd aan de entree, inclusief het tankstation met normale en loodvrije hooi. Nieuw is natuurlijk het Egypte themagebied met, sinds april 2012, een dijk van een B&M achtbaan.

Al vanaf een afstandje zien de zandgele supports met blauwe track van OzIris (#992) er imposant uit. Het station, de ingang van de achtbaan en de hele theming eromheen, met zelfs een obelisk in het midden van het plein, maken het plaatje af. Geweldig goed neergezet weer door Parc Asterix. Voor 12 miljoen euro voor de baan zelf en 8 miljoen voor de aankleding mag dat natuurlijk ook wel maar het effect is dan ook verbluffend.

Er schiet een paar keer een trein door de looping naast de ingang en we haasten ons naar binnen. Hoewel het park nog maar net open is loopt het al vrij snel vol met bezoekers. Na een kwartiertje langs diverse theming te hebben aangeschoven, stappen we het fabelachtig gedecoreerde station binnen. Nog een kwartiertje later kunnen we plaatsnemen in de treinen met, voor B&M gebruikelijk, 4 personen naast elkaar. De lifthill brengt ons vlot naar 35 meter hoogte en dan volgen soepel achter elkaar de inversies en bochten elkaar op. Bij één van de zero-g rolls scheren we vlak lang een muurtje en de looping gaat onder het water door. OzIris is een meesterlijke achtbaan zoals alleen B&M die kan maken. Ik ben fan.

Terug in het station, of eigenlijk vlak daarvoor, duurt het allemaal nogal lang voordat de volgende trein vertrekt. Sterker nog, de wachtende mogen weer uitstappen en de trein gaat leeg weg. Als wij uitstappen is dat meteen ook even te laatste rit geweest. Storing dus. Jammer, want we hadden nog wel een rondje willen doen.

Dan maar even kijken bij de naastgelegen SOS Numérobis. Daar treffen we een bordje met de mededeling dat de baan is gesloten.

Op de heenweg liepen we al langs Trace Du Hourra, één van de betere bobbanen van Mack en de enige die niet in het wit is uitgevoerd. Parc Asterix heeft nu overal elektronische borden met de wachttijden van de attracties en het lijkt allemaal nog goed mee te vallen. Voor Trace Du Hourra zouden we niet langer dan een half uurtje moeten wachten. Als we echter voor de poortjes zijn aangekomen gaat er iets mis met één van de beugels in de trein. Een hoop in- en uitstappen is het gevolg en de overige 4 of 5 treinen verzamelen zich voor het station. Het gaat even niet zo lekker met de attracties in dit park vandaag.

Nadat de storing dan toch is verholpen en er een ruime hoeveelheid testritten is gemaakt met lege bobs kunnen we, ruim een uur nadat we de wachtrij binnen liepen, instappen. Met 900 meter is dit een lange versie van dit type achtbaan en de rit is leuk opgebouwd.

Menhir Express ziet er nog altijd supergoed uit maar we slaan hem nog maar even over. Discobélix is nieuw dit jaar. Deze DiskO attractie heeft ook net storing gehad vlak voordat we er langs lopen en de wachtrij is daarom tijdelijk opgelopen tot 60 minuten of meer. Dan maar meteen doorgelopen naar de andere topper van Asterix: Tonnerre de Zeus Tonnerre 2 Zeus is een zeer wilde houten achtbaan van Custom Coasters International. Ik hou zelf wel van ruw hout maar het leek me goed om Jasper enigszins voor te bereiden.

Waar de hele structuur van de baan onder de remsectie, door het gewicht van de trein, voorheen een halve meter naar voren bewoog, lijkt dat nu enorm mee te vallen. Misschien werd het ook het park te gek. We kiezen een plaatsje niet in de achterste rij van de coach, hoewel er niet zo heel veel te kiezen valt want er worden plekken aangewezen. Tonnerre de Zeus is verrassend lang, snel en behoorlijk wild maar helemaal niet zo ruw als ik me kon herinneren. Het is gewoon een typische no-nonsense woody met pit. Top!

We hebben Goudurix nog niet gehad en na de vorige keer met een pijnlijke nek te zijn uitgestapt sta ik ook niet te springen om deze achtbaan te herhalen. Ondanks mijn waarschuwingen wil Jasper het toch proberen. Het moet gezegd dat de baan er beter uitziet dan de laatste keer. Het groen met wit heeft plaatsgemaakt voor rood met geel, er is een houten looppad aangebracht vóór de achtbaan langs en het station is nu een vikingschip. Die kan ik me in ieder geval niet herinneren van eerder bezoeken. De rit valt me uiteindelijk niet eens tegen. Prettig is anders maar het martelwerktuig van vroeger herken ik gelukkig niet meer in deze baan. Eén keertje is echter wel voldoende.

Vol D'Icare is een familie achtbaan van Zierer en niet zo heel bijzonder. De ingang is tegenwoordig vermomd als doolhof en het duurt even voordat we de juiste route hebben gevonden. Wachten is voor de verandering niet nodig want we kunnen vrijwel direct instappen.

Nieuw voor mij is Défi de César, een madhouse van Mack. Vergelijkbaar met o.a. Merlin's Magic Castle in Walibi Holland of Villa Volta van De Efteling maar dan met nog meer aankleding en een flinke dosis humor. Zowel buiten in de wachtrij als binnen bij de voorshows is er genoeg te zien en te lachen. We worden als bezoekers gerecruteerd door de romeinen en stappen in een galjoen. We zijn echter nog maar net op weg of we worden ontdekt door Asterix en Obelix en het schip gaat een paar keer rond. Met de tv-schermen als ramen een erg goed uitgevoerd effect.

Van Romus et Rapidus kon ik me nog goed herinneren dat het één van de natste rapid rivers was die ik ken, toen deze nog Descente du Styx heette. Daarin worden we deze rit nog eens stevig bevestigd. De hoeveelheid water die naar binnen slaat is waanzinnig. Jasper en ik worden een paar keer goed getroffen maar zijn nog niet eens het zwaarste geraakt van ons bootje. Na het uitstappen kunnen we de kleren eerst uitwringen.

Naast de rapid ligt een pizza restaurant en de pizza's hier zijn lekker knapperig en zeer smaakvol. De pizza's komen kennelijk van een lopende band want ze zijn klaar binnen de 30 seconden nadat we besteld hebben.

We gaan nog maar eens kijken hoe het er bij OzIris voor staat. Dan blijkt dat SOS Numérobis het ook weer is gaan doen dus die pakken we meteen maar even mee. Ook OzIris is weer aan de praat gekregen maar heeft inmiddels wel een flinke wachtrij. De single riders ingang biedt uitkomst. Daar staat vrijwel niemand en met vier personen op een rij is er binnen no-time plaats en meestal nog aan de zijkanten ook. Zo pakken we in rap tempo een tweede en derde ritje op deze gigant mee.

De grootste show van Asterix laat nog even op zich wachten en er is tijd genoeg om de boot rondvaart van Épidemaïs Croisières te doen. De scenes aan de oevers zijn hilarisch. Via het Gallische dorp zetten we koers naar de arena voor Gaulois-Romains : le match. Deze show gaat over een tweekamp tussen de romeinen en de galliers waarbij natuurlijk flink wordt valsgespeeld maar uiteindelijk trekken de galliers aan het langste eind. Leuke show hoor.

Ik heb Transdemonium nooit goed begrepen en ook deze keer ben ik niet erg onder de indruk van dit spookhuis. Op een of andere manier vind ik de attractie niet passen in het park. Toch is het een behoorlijk populaire ride. Na een laatste rondje door het park sluiten we af met Hydre de Lerne, een vrolijk gekleurde Octopus van Huss met kleine bootjes als gondels en een meerkoppig zeemonster in het midden. Met een beetje moeite krijg ik het bootje aardig in de spin.

Het is nog een aardig stukje rijden terug naar huis dus verlaten we het park op een redelijke tijd. Er wordt gewerkt aan een nieuwe achtbaan en Parc Asterix heeft me vandaag ook goed geboeid dus ik kom hier graag binnenkort nog eens terug.