Dollywood

20-06-2015
Pigeon Forge is nog eens een paarhonderd kilometer verder uit de oorspronkelijke route maar, hoewel ik er nog maar één keer eerder ben geweest, Dollywood kan ik gewoonweg niet negeren op deze trip. Het plaatsje Pigeon Forge barst van het vermaak en lijkt in dat opzicht op Las Vegas en Atlantic City. Een groot attractiepark als Dollywood past daar perfect bij. Toch is het park geen verzameling van zielloze attracties maar steekt het voor mij boven alle andere parken uit door de vriendelijke sfeer.

In Dollywood wordt van iedere attractie iets bijzonders en unieks gemaakt. Daarbij is het personeel van bovengemiddelde leeftijd en uitermate vriendelijk. Ik heb drie keer met een opengeslagen parkmap gestaan en alle keren werd gevraagd of ik hulp nodig had. In het parkgedeelte waar oude ambachten worden gedemonstreerd heeft men alle tijd voor een praatje. Natuurlijk is het commercieel en de stalen figuurtjes die bij de smid worden verkocht komen gewoon uit Taiwan, maar hier zijn geeft mij een heerlijk ontspannen gevoel en daar gaat het mij om.

Vanaf de parkeerplaats, waar ik om 10 uur al op lot C van Cotton Candy sta, rijdt er een trammetje naar de ingang van het park. Onderweg wordt al een en ander over het park verteld. Met mij thuis geprinte toegangsbewijs loop ik in één keer naar binnen. Voor de nieuwere achtbanen krijg ik nog het advies mee om linksom naar boven te lopen. Via een kronkelpaadje de helling op loop ik eerst langs Thunderhead en sta even later in de rij voor de Mystery Mine (#937).

Bij Mystery Mine is het op dit vroege tijdstip al best druk. Het instappen en controleren van de beugels gaat vrij traag. Om voor mij onduidelijke redenen wordt steeds maar één treintje geladen terwijl er in het station de gelegeheid bestaat om er twee tegelijk te vullen. Wel weer een erg mooi aangeklede gevel van deze achtbaan en ook van binnen ziet het er goed uit. Mystery Mine is een Gerstlauer Eurofighter achtbaan maar dan met een compleet andere layout dan gebruikelijk. De rit begint met een stuk indoor door de mijn die tot en met de balken in het plafond klopt. Dan volgt een vertikale lift door de mijnschacht naar buiten maar in plaats van de gebruikelijk vertikale drop hierna volgen een aantal snelle bochten en drops. Dit gedeelte van de baan is echter vrij ruw.

De trein schiet weer terug de mijn in en daar volgt een tweede vertikale lifthill, ditmaal wel met een drop loodrecht naar beneden, weer naar buiten waar een heartline roll en een dive loop worden uitgevoerd. Al met al een erg onderhoudende rit, jammer van het wat ruwere gedeelte.

Een stukje verderop staat FireChaser Express (#938), de nieuwe achtbaan van vorig jaar. FireChaser is een soort eerbetoon aan de US fire fighters. De thematisatie is ook hier weer ver doorgevoerd, zowel vóór en in het station en gedurende de rit. De baan begint met een milde lancering het fire station nr. 7 uit en gaat dan via een tweetal bochten de lifthill op, langs de berghelling omhoog. Er volgt een heel fijne soepele rit met lekker bochtenwerk tot in een opslag van vuurwerk, waar natuurlijk prompt brand uitbreekt. Als een grote vuurpijl afgaat wordt de trein achteruit meegenomen. Intussen is er achter de trein een wissel omgegaan en volgt de trein ds niet hetzelfde parcours terug maar volgt het een andere route.

Vlak voor het station komt de trein tot stilstand. Wanneer een volgende trein wordt gelanceerd gaat ook hier een wissel om en keert de trein achteruit weer terug de brandweerkazerne in. Een mooi uitgedacht mechanisme zodat er toch meerdere treinen kunnen rijden.

Wild Eagle (#939) is een B&M wingcoaster van 2012. Deze achtbaan is ook gebouwd tegen een heuvel en ziet er (daardoor) best imposant uit, net als de enorme adelaar bij de ingang. Zoals de meeste moderne B&M achtbanen is ook Wild Eagle verbazingwekkend soepel en maakt heerlijke lange inversies: een 33 meter hoge looping, een Zero-G Roll, een Immelmann en een kurketrekker. Dergelijke achtbanen zijn helaas moelijk te thematiseren maar waar het kon is er werk van gemaakt, in het station, de grote adelaar bij de ingang en op de treinen zelf.

Ik doe Wild Eagle, ondanks een redelijke wachtrij 2 keer achter elkaar, waarbij de 2e keer helemaal voorin. Toch wel de beste plek in geval van een wingcoaster.

Tennessee Tornado ken ik nog van het vorige bezoek in 2006. Er is een erg enthousiaste operator aan de microfoon die het publiek een beetje enthousiast probeert te krijgen, met weinig succes. Tennessee Tornado is met 101 km/u nog altijd de snelste achtbaan van Dollywood. Negen jaar geleden was het ook nog de soepelste Arrow Dynamics achtbaan die ik kende maar dat is helaas vandaag niet meer het geval. De rit is best leuk maar begint wel wat vervelende tikjes te vertonen.

Het weer is vandaag niet zo heel stabiel. Het is nog altijd erg warm maar zo nu en dan komt er een verfrissende bui voorbij. Over de hele dag hier maak ik niet minder dan 7 regenbuitjes mee. Eén van de keren was ik net na een tamelijk lange wachtrij in het antieke reuzenrad ingestapt maar wordt even later direct weer geëvacueerd vanwege onweer in de nabijheid.

Een groot deel van het park wordt gevormd door de Craftsmans Valley, waar allerlei oude ambachten worden gedemonstreerd en de resultaten verkocht. Ik neem de tijd om overal op het gemak rond te kijken. Echt of niet, het is erg in ieder geval gezellig.

In The Village en The Country Fair staan verschillende kleinere attracties, voornamelijk voor kinderen en hier bevindt zich ook het station van de stoomtrein. Geen namaak dieselboemeltje maar een full-scale kolengestookte stoomloc. Een heerlijke plek om lekker op een bankje te gaan zitten en van de omgeving te genieten. De trein heeft kennelijk een mankement maar niemand die zich daar over opwindt.

Voor de lunch verwen ik mezelf vandaag bij het Aunt Granny's Buffet. Het buffet is "all you care to eat" en dat geeft nou net het subtiele verschil aan met andere parken. Er is van alles te verkrijgen en de drankjes zijn inclusief. Echt heel goed eten hier.

Ik neem bij een aantal andere attracties nog een kijkje en een kiekje, zoals de Mountain Slidewinder, een soort kruising tussen log flume en een waterglijbaan met bootjes. De baan is ook nog dubbel uitgevoerd voor het racing effect. Als single rider is dit helaas geen handige attractie.

Uiteraard kan ik Thunderhead niet overslaan. Hier is dan weer helemaal geen wachtrij. Deze houten achtbaan van Great Coasters International is wat mij betreft nog altijd een superbaan. De fly-through door het station halverwege de rit is geniaal bedacht. Wat een geweldige bochten en airtime heuvels weet deze bouwer toch steeds te produceren. Ik stap direct nog twee keer in.

Tenslotte doe ik Wild Eagle nog een laatste keer en wandel dan weer naar de uitgang. Het is nu zo'n zes en half uur rijden naar het volgende park en die rit heb ik verdeeld over deze avond en morgenochtend.


De entree van Mystery Mine past helemaal in het thema en in het park.


Het laatste stuk van deze achtbaan bestaat uit een heartline roll en een dive loop.


Dollywood kent ook een erg fraai uitgevoerde Splash Battle.


Waterpret voor jong en oud.


De ingang van FireChaser Express ziet er meteen al veelbelovend uit.




Klein brandje in de vuurwerk opslagplaats.


Wild Eagle.


Dit is de derde wingcoaster voor mij. Er zijn er inmiddels alweer acht gebouwd.


Heerlijke loop van 33 meter.


Het oergezellige gedeelte met de ambachten.


Tijdelijk wat problemen met de 110 ton zware stoomlocomotief.


Een achtbaan voor de kids, deze Sideshow Spin.


Jammer dat ik mijn rit in het reuzenrad niet kon voortzetten.


Hij doet het weer!


Chasing Rainbows vertelt over de carriere van Dolly Parton.


Zelfs een relatief simpele attracties als deze autootjes wordt zeer zwaar neergezet.


De autobaan zelf.


Finish van de Mountain Slidewinder.


Thunderhead is nog steeds één van mijn favoriete woodies.

Fun Stop

20-06-2015
Voordat ik Pigeon Forge verlaat maak ik nog wel even een tussenstop bij Fun Stop. Dit kleine parkje blijkt zelfs nog iets groter dan ik me had voorgesteld. Naast het verplichte reuzenrad is en ook een halve booster, een slingshot en een klein achtbaantje.

Ik vraag eerst maar even of ik als volwassene wel in de Dragon Wagon (#940) mag, voordat ik de benodigde tickets aanschaf. Dat mag gelukkig gewoon en dus ben ik 2 minuten later weer terug. Als ik instap blijkt er een probleem met de beugels. De man schudt het hoofd en ziet dan dat er nog een drukslang aan de kop van de trein is verbonden. Uit alle macht probeert hij de slang los te maken maar dat is na 10 minuten nog altijd niet gelukt. Instussen staan er anderen te trappelen om mee te mogen.

Met een rood hoofd gaat deze meneer op zoek naar assistentie, die even later verschijnt en met één beweging de slang loskoppelt. Dan moeten ook de kinderen nog naar binnen, dus gaat de slang er weer terug op en worden de beugels weer open gemaakt. Als met al duurt het een kwartier voordat de hele achtbaan in beweging komt.

Dragon Wagon blijkt behoorlijk scheef te zijn. Ik weet niet of dit zo hoort maar comfortabel is anders. Ik moet me in dit baantje meer schrap zetten dan in een willekeurige volwassen achtbaan.


Fun Stop voor een snelle tussenstop.


Wat een gedoe met deze Dragon Wagon. Het personeel komt niet helemaal profi over.